Later deze week moet ik onder het mes

Een paar weken geleden schreef ik nog een blogje over het coronavirus en dat dat ervoor zorgt dat reizen niet goed mogelijk is. Dat is natuurlijk zonde, maar komt mij persoonlijk ook wel even goed uit. Kapotte kruisbanden en een beschadigde meniscus gooien al jaren roet in het eten. Later deze week ga ik eindelijk onder het mes.

Niet per se de meest gerelateerde reisblog ooit op Reislist.nl, maar toch heeft het er ook wel raakvlakken mee. Jaren geleden raakte m’n knie ernstig geblesseerd tijdens een spelletje op de scouting. Stoer als ik ben en deed, heb ik daar een paar weekjes mee gelopen, maar de pijn en fragielheid bleef. Ik ben toen een heel traject ingegaan om dat te checken, er is toen een MRI gemaakt en het was een bende aan de binnenkant.

Een operatie was niet direct nodig, want ik was nog jong en we zouden aankijken hoe het zou lopen. Dat lopen ging sommige periodes gewoon prima, maar het bleef altijd opletten. Eén gekke beweging zou kunnen betekenen dat ik weer weken of maanden uit de roulatie was.

Afgelopen jaren wat flinke klappen gehad

Dat is in de afgelopen jaren ook meerdere keren gebeurd, waarbij het er soms erger inschoot dan andere keren. De ergste ronde van afgelopen jaren was begin mei 2019, toen ik op m’n werk wat op moest oppakken van de grond. Ik maakte blijkbaar één gekke beweging en dat was genoeg om weer weken mank te lopen. Tijdens onze prachtige reis in Tunesië liep ik daardoor ook nagenoeg altijd met een kniebrace, voor net wat extra stevigheid.

Op de wachtlijst voor een operatie stond ik ook al even en ik ben ook een paar keer gebeld, met de vraag of ik de week erna al geopereerd kon worden. Dat was op werk niet al te handig, maar ook met de komende wintersporttrip in Canada begin dit jaar, was dat een no go. Herstel van een kruisband-reconstructie is erg intensief en duurt makkelijk een vol jaar met veel training en twee of drie bezoekjes per week aan de fysio.

Dat ik nog een dagje kon snowboarden, kon sneeuwschoenwandelen en heerlijk door de prachtige natuur van West-Canada kon wandelen, was dan ook erg fijn. Op de laatste dag ging het echter weer fout, gelukkig wel op een kleinere schaal dan in mei 2019. Ik verdraaide m’n knie op een stukje gladde ondergrond en het was weer feest. Die ronde viel het mee en met een handjevol pijnstillers heb ik nog een extra dag rond kunnen lopen in Toronto.

Uitstel door coronavirus

Na thuiskomst was het dus weer opletten en tevens was ik klaar om geopereerd te worden. Wanneer dat zou zijn, was onbekend. Toen stak echter het coronavirus de kop op, waardoor operaties als de mijne simpelweg werden uitgesteld. Totdat ik een kleine twee weken geleden een belletje kreeg, of ik begin juli toch echt geopereerd kon worden.

Die kans heb ik gepakt om meerdere redenen. Ik werk veelal thuis door het coronavirus, dus ook kan ik thuis herstellen. Daarbij duurt het herstel dus 9 tot 12 maanden en voorlopig ga ik waarschijnlijk toch nog niet op vakantie. Natuurlijk kan ik over enkele maanden echt wel een weekje weg, dus ik hoop aan het eind van dit jaar toch echt nog wel even lekker weg te gaan. We kijken te zijner tijd wel hoe de knie zich voelt en wat het coronavirus nog voor rol speelt. Voor nu nog een paar dagen wachten…