Operatie geslaagd, herstel gaat voorspoedig

Begin juli moest ik eindelijk onder het mes, om mijn knie wat op te knappen. Daarbij is mijn voorste kruisband gereconstrueerd en ook m’n gehavende meniscus is schoongemaakt. Inmiddels zijn we zes weken verder, dus het is tijd voor een kleine samenvatting tot nu toe.

Ik werd al vroeg verwacht op de dag van de operatie en dat is prima wat mij betreft. Ook zou ik een nachtje moeten slapen, dus ik had een rugzakje mee met wat kleding, oordopjes en m’n telefoon. Ik was de eerste van de dag, er kwam één spoedoperatie tussendoor, maar ik was al snel aan de beurt. Operatieschort aan, pijlen op de juiste knie en door naar de verkoever.

Ik had gekozen voor een ruggenprik in plaats van volledig verdoofd te zijn. In het Zaans Medisch Centrum worden ook artsen opgeleid en ik werd dan ook geprikt door een van hen. Dat ging niet helemaal jofel, maar na een paar pogingen zeker wel. M’n lichaam werd slap en hop ik werd op bed gelegd. Het moest nog even inwerken, voordat ik naar de operatiekamer werd gereden.

Je hebt het idee dat je je benen nog wel even op kunt tillen om wat te verleggen, maar vergeet het maar. Alles werd klaargemaakt, zodat er steriel gewerkt kon worden en het team had er zin in. Er is altijd iemand bij je om vragen te beantwoorden en wat insights te geven en dat is toch een fijn gevoel.

Gevoelloze benen van rubber

Tijdens de voorbereiding was er nog geen tussenschot geplaatst dus kon ik mooi even meekijken hoe m’n benen erbij lagen. Op een of andere manier lag m’n linkerbeen allang in de stellages. Zo was er ruimte voor mijn rechterbeen die geopereerd moest worden. Ook die moest wat hoger liggen, maar ik voelde toch niks. Dus dat stuk ‘rubber’ werd ook alle kanten opgeslingerd, zodat ze er goed bij konden voor de operatie.

Gevoel had ik er dus zeker niet in, dus opereren maar. Ik heb meegekeken via een schermpje, waarbij de dienstdoende chirurg genoeg uitleg gaf. Wat zag ik nou precies, wat waren ze precies aan het doen en hoe zag de binnenkant van de knie eruit. Alles was goed, de gekozen hamstring (daar maken ze de nieuwe kruisband van) zag er goed uit en de operatie verliep heerlijk en voorspoedig. Na een klein uurtje werd ik alweer naar de verkoever gereden om ‘uit te slapen’. Niet echt nodig, omdat ik niet onder volledige narcose was geweest, maar toch wel even lekker.

Wat een topnacht

Toen werd ik naar de kamer gereden waar ik een nachtje zou moeten blijven, m’n been was dik ingepakt, ik kreeg een infuus met wat vocht en pijnstilling en het was tijd om wat te relaxen. Ik had nog een kamergenoot, een wat oudere man, maar prima en gezellig. Ondertussen werd er ook nog eens een lekkere lunch opgediend, oftewel ziekenhuisvoedsel.

De middag heb ik lekker een filmpje gekeken, muziek geluisterd en wat op WhatsApp rondgehangen. Ook het avondeten was prima, een heerlijk bordje ziekenhuisnasi. Laura kwam nog even buurten tijdens het bezoekuur en toen was het alweer avond. Verder aan de film en rond een uurtje of 23.00 was het wel prima. M’n lichaam was toch wel vermoeid, maar pijn of wat dan ook voelde ik zeker niet.

Een topnacht had ik trouwens niet, want m’n buurman spookte wat en ook werd ik al vroeg uit bed getrommeld voor wat ziekenhuisboterhammen. Ach zo boeiend is dat ook niet, ik slaap thuis wel wat bij. Er moesten nog wat foto’s gemaakt worden en ook het verband mocht eraf. De fysiotherapeute van het ziekenhuis kwam nog voorbij voor de eerste checks en toen werd ik ‘ontslagen’. Kwestie van een tas vol medicijnen en injecties (tegen trombose) halen en hop.

Ook vanaf hier nog een bedankje voor het hele team van het ZMC, toppers zijn jullie!

Een fysio-traject van misschien een jaar

Een fysio had ik al uitgezocht en de dinsdag erna was m’n eerste kennismaking. De praktijk kent deze operatie maar al te goed, dus we konden direct beginnen. De eerste sessies was het vooral uitvragen en kijken hoe de knie zich hield. Inmiddels ben ik er twee keer per week te vinden om te buigen en strekken, vooral veel strekken.

De nieuwe pees moet opgerekt worden om het been volledig te kunnen strekken. Zodoende doe ik daarvoor per sessie allerlei oefeningen, wordt er goed gekeken naar hoe de voortgang gaat en ben ik thuis flink aan het oefenen. Inmiddels zijn we zo’n zes weken verder en het herstel gaat wat mij betreft voorspoedig. Lopen gaat redelijk, pijn heb ik eigenlijk nooit gehad en buigen gaat helemaal voortreffelijk.

Dat betekent helaas niet dat het nu direct prima en klaar is. Ik ben namelijk nog wel maanden bezig, twee keer in de week met een intensieve sessie. Zo wordt de kracht in de geopereerde knie langzaamaan weer opgebouwd. Een wintersport in december of januari zit er bijvoorbeeld sowieso niet in. Tevens is het ook nog onbekend hoe de reiswereld zich precies houdt door het coronavirus. Het begin is alvast prima, nu gaan we lekker verder!

Ik heb wat kaartjes en attenties gehad van m’n werk en andere mensen, de wonden zijn inmiddels dicht, de hechtingen zijn eruit en ook de injecties tegen trombose zijn helemaal klaar. M’n knie is nog een stuk dikker dan de andere en m’n scheenbeen voelt nog steeds bont en blauw aan. Dat komt vast en zeker allemaal goed, want ik heb nog een lange weg te gaan. Tevens is thuis herstellen in deze coronatijd ook gewoon prima. Ik werd donderdag geopereerd, en maandag was ik gewoon weer aan het werk, zo zijn we!

Nu is het tijd om te stoppen met schrijven, de hometrainer wacht namelijk op m’n dagelijkse fietskwartiertje…