Sneeuwschoenwandelen op de top van de wereld

In februari van dit jaar waren we in Canada voor een heuse wintersportvakantie. Omdat er zoveel te doen was hebben we eigenlijk elke dag wat anders gedaan. Zo zijn we ook op sneeuwschoenexcursie geweest en wat een prachtig avontuur was dat.

Anders dan op onze vakantie in Lapland het jaar ervoor, zaten er allerlei excursies bij onze Canada-trip. Zo hebben we een helikoptervlucht gedaan, zijn we naar een groot bevroren meer geweest en hebben we een speciale trail gelopen. Ook een sneeuwschoenwandeling stond op het programma en dat was puur genieten.

Vroeg in de ochtend werden we al opgehaald om naar de pistes te gaan. We moesten namelijk met de lift omhoog, want daar zo ons wandelavontuur beginnen. Eenmaal boven op de berg aangekomen kregen we wat uitleg over de schoenen, hoe je moest lopen en wat je moest doen als je om was gevallen.

Goed natuurlijk, maar als een dolle hond vond ik het wel prima, ik wilde gewoon lekker door de sneeuw stampen. In het begin was het nog wat aftasten, de gebaande paden volgen en kijken wat er wel of niet kon qua gidsen. Na een kwartiertje was het wel prima en was het gewoon bijblijven, maar kijk maar hoe je loopt. Althans voor mij, en Laura hier en daar, maar de rest van de groep volgde gedwee de aangegeven route.

Heerlijk avontuur, maar opletten geblazen

Het was een tocht van een kleine drie uur, maar het leek gelukkig een eeuwigheid te duren. We liepen over kleinere heuvels, ik ben door bossen getrokken en ook hebben we op grotere vlaktes rondgehobbeld. Tussendoor kregen we nog heerlijk een kneuterig bekertje warme choco met zelfgebakken koekjes, precies zoals we het leuk vinden.

Zwaar was het niet, het ging goed met m’n knie en ik heb regelmatig stukken in m’n eentje gelopen, altijd met de groep in zicht. Zo werd er bijvoorbeeld gewaarschuwd om niet te dicht langs bomen te lopen. Daar kunnen kuilen ontstaan bij de stam en als je daar head first inkukelt, kan dat toch echt het einde betekenen. Uiteraard heb ik daar op gelet, maar ook miste ik er eentje, waardoor ik mezelf toch echt moest uitgraven.

Voor veel mensen was het te zwaar, maar Laura en ik voelden onszelf zo vrij als een vogel. Ik heb nog overwogen om een hele dag te gaan sneeuwschoenwandelen, echt in the middle of nowhere. Daar zou je heengebracht worden met een echte snowcat en dat zou een nog groter avontuur worden. Uiteindelijk heb ik dat niet gedaan, maar heb ik gekozen om mee te gaan naar een wandeling in Johnston Canyon. Als m’n knie het toelaat en ik ooit weer eens naar Canada ga, dan wil ik zeker nog een keer het avontuur aangaan!