2003: voor het eerst op wintersport

Het was m’n vijfde schooljaar op de middelbare school, waarbij ik ook een ‘profielwerkstuk’ moest maken. Dat ging over een gemaakte rondreis in onder andere Mexico. Een meisje uit een andere klas vond het leuk om dingen te regelen en was sportief, en zo geschiedde. Haar profielwerkstuk bestond uit het organiseren van een wintersportreis, en ik was erbij!

We gingen naar Oostenrijk met een bus vol, denk een mannetje of veertig. Ik was nog nooit op wintersport geweest, maar had mezelf wel wat snowboarden aangeleerd. Gewoon in de indoorhal in Den Haag, waar ik toen woonde. Wat ik betaalde weet ik niet meer, maar het zal zo’n 500 euro geweest zijn, dit voor een midweekje, inclusief slaapplek, vervoer, materiaal, diner en lessen.

Alleen de busreis heen en terug was al een groot succes. Heerlijk toch om met al je klasgenoten uren in een bus lachen, zingen en gezellig samenzijn. We gingen naar Oostenrijk, naar een groots gebied en er waren uiteraard ook een paar leraren bij. We kwamen (volgens mij) in de avond aan, konden zo een nachtje doorhalen en in de ochtend was het tijd om de materialen op te halen. Een skipak had ik nog niet, maar kon ik mooi via via lenen, hilarisch.

Eenmaal aangekomen bij de skiverhuur gingen er allerlei dingen niet goed. Het kwam er op neer dat ze bij lange na niet genoeg snowboards hadden voor de aankomende dagen en er mensen moesten skiën. Ik had geluk, want een van de weinige snowboards die er wel stond was “precies mijn maat”. Dat betekende in de praktijk ook dat ik nagenoeg privéles kreeg. Met een mannetje of vijf en een leraar gingen we de piste op, terwijl de groep anders stukken groter was geweest.

Dat resulteerde in twee dagen heerlijk privé lessen met een zonnetje op de bol. Na een dag was ik al licht verbrand en stonden de ‘zonnebrilstrepen’ op m’n hoofd. Veel vrienden kregen pas op de derde dag een snowboard, konden toen ook pas lessen en door de grootte van de groep was er minder aandacht voor hun, waardoor alles veelal langer duurde.

Op dag drie was ik al bezig met een klein ‘tourtochtje’ met het kleine groepje en wat gymleraren. Beetje aftasten, proberen en alleen maar genieten. Ik ben echt geen supersnowboarder, maar kom best lekker de piste af. Wintersport is voor mij nog steeds niet standaard en daardoor elke keer weer een verrassing. Misschien ook omdat ik een paar keer naar wat excentriekere plekken ben geweest om te genieten van de sneeuw in al zijn facetten.

Zo vlogen we begin vorig jaar nog naar Levi, in Lapland. Dit jaar waren we nog te vinden in West-Canada. Dat neemt niet weg dat je “om de hoek” ook niet kunt genieten. Zo vond ik een weekendje Winterberg ook nog meer dan prima. Misschien komt dat wel omdat ik niet elk jaar twee keer op de piste te vinden ben.

Dat terzijde, Ramona bedankt voor het organiseren van m’n eerste trip in 2003. Inmiddels jaren geleden, en ik heb er maar een handjevol foto’s van, maar anders had ik er misschien wel nooit van mogen genieten en wintersport ontdekt!