Vakantiefoto’s van jaren geleden: stuk minder, wel herkenbaarder

Eerder schreef ik nog een blog over vakantiefoto’s en m’n smartphone, een ideale combinatie. Maar dat geldt natuurlijk wel alleen voor de laatste jaren. Als we het hebben over vakantie en foto’s rond 2000 tot 2005, was het een stuk lastiger. In die tijd liep ik nog met digitale camera’s, met beperkte opslagruimte.

Op uitwisseling met de middelbare school in 2002, in 2003 naar Polen, m’n eerste wintersport in Oostenrijk en een jaar later een prachtige trip naar Mexico. Ik heb er foto’s van, netjes opgeslagen op een harde schijf, de laptop en in de cloud. Tig weken naar Mexico en blijkbaar toch nog 700 foto’s gemaakt. De totale grootte van de map, zo’n 300MB. Hilarisch natuurlijk, want anno 2020 zouden dat misschien 50 foto’s zijn, omdat een fotootje steeds meer opslag vereist.

Van wintersport het jaar ervoor heb ik welgeteld vijf foto’s die nog ingescand zijn ook. Waarschijnlijk liep er iemand met een wegwerptoestel ofzo, heerlijk. Dat betekent wel dat ik vaak nog precies weet welke foto’s ik exact waarvan heb gemaakt en heb bewaard. Ik vind fotograferen leuk en schiet daarom ook wat meer foto’s dan de gemiddelde persoon op vakantie. Toch maakt het nu ook niet meer uit of je nou één foto van iets maakt of tien. Je hebt de apparatuur om te fotograferen en opslag maakt nu ook niks meer uit. Soms is het nog leuker om 10 foto’s van een vakantie uit 2002 te zien, dan 100 foto’s van een uurtje uit 2020.

60 euro voor een 2GB-geheugenkaart

Digitale camera’s waren in de beginjaren van de jaren ’00 aardig aan de prijs, geheugenkaartjes waren nog prijziger en het was dus een elke vakantie een hele puzzel om te kiezen welke foto’s je wel of niet wilde opslaan. Ik kan me nog herinneren dat ik elke avond foto’s moest wissen in Mexico, omdat ik anders echt te weinig ruimte zou hebben voor de dag erna.

Het ging toen serieus om geheugenkaartjes van 32MB of 64MB, want 128MB was echt onbetaalbaar. Rond 2006 had ik een Qtek S200, een PDA, waarvoor ik een 2GB-geheugenkaartje kocht via Marktplaats. Ook had ik een kaartje voor een vriend nodig. Afgesproken op station Delft, want daar woonde ik toen in de buurt. De prijs van die twee kaartjes? 120 euro!

Ik heb wel wat digitale camera’s versleten in de afgelopen jaren, met steeds betere specificaties. De resolutie ging omhoog, je kon vaak wat beter zoomen, filmen werd steeds beter en de prijzen van geheugenkaartjes werden uiteraard wat minder. M’n laatste digitale camera ligt nog in de kast, wat inmiddels ook al een oudje is. Zo heel af en toe gebruik ik ‘m nog, maar op vakantie gaat die niet meer mee. Fijn wel, want zo hoef ik ook niet meer te slepen met wat extra accu’s, een oplader voor die dingen, een tasje, geheugenkaart en allerlei extra’s.

Toch had ik het geld er zeker voor over, want een digitaal archief van foto’s is toch wat handiger om in te zien. En wat betreft die echte fotoboeken van de jaren ervoor… bedankt mam, die zie ik wel weer een keer.