Reisflop van het jaar: “heb geen paspoort nodig joh”

Er was eens een dag dat we op citytrip gingen naar het altijd mooie Liverpool. Rugzakje mee, sleutels, creditcard, portemonnee, wat kleren en gaan. Mijn creditcard ligt samen met mijn paspoort opgeslagen en terwijl ik die laatste zag, pakte ik ‘m niet. Liverpool ligt immers in Europa en ik heb m’n rijbewijs bij me om me te identificeren. Hop richting Schiphol dus!

Geen lange incheckrijen, ook bagage droppen was niet nodig, want we hadden alleen handbagage bij ons. Prima toch, zin in! We vlogen in de ochtend en in de avond hadden we al een leuk iets geboekt: een live optreden in een comedyclub, heerlijk begin van de trip zou je zeggen.

En toen… paspoortcontrole op Schiphol. Ik graaide nog onzinnig in m’n broekzakken en in het voorvakje van m’n rugzak, maar ik wist al hoe laat het was. Terwijl ik al jaren meerdere keren per jaar vlieg, was het ook mij overkomen. Daar stond ik dan met nog een uurtje te gaan en dan heb je toch echt maar weinig opties.

Noodpaspoort nodig en nukkige Marechaussee

Heen en weer gaan naar huis om ‘m op te halen zou tijdtechnisch nooit lukken en ook even laten brengen was er niet bij. De enige oplossing die misschien nog zou kunnen werken was een noodpaspoort aanvragen. Hop Laura door de controle en ik zou het vast en zeker ook wel redden. Daar sta je dan in een groep van honderden reizigers, terwijl je naar een balie moet van de Marechaussee aan de andere kant van Schiphol. Niemand die je even op sleeptouw neemt of je door de mensenmassa heen helpt.

Met alleen een rugzakje op is dat ook niet al te moeilijk, maar toch. Vragen spookten door m’n hoofd: ga ik het redden, wat kost het, wanneer gaat de volgende vlucht. Een noodpaspoort is simpelweg een papiertje met een recente pasfoto en een stempel van een medewerker van de Marechaussee en dat voor een tientje of 4 á 5.

Eenmaal aangekomen bij die balie was er niemand te bekennen, bloedirritant natuurlijk, want haast had ik natuurlijk zeker. Om een noodpaspoort te kunnen maken had hij mijn reisgegevens nodig, die ik maar even moest mailen naar een onbeveiligd adres. Enigszins tegen mijn principes in doe je dat dan maar. Vervolgens had ik twee pasfoto’s nodig, dus ook die heb ik snel gemaakt in zo’n automaat. Toen ik daarmee klaar was voor de belachelijke prijs van 12,00 euro, zei de medewerker simpelweg: weet je wat, ik ga het niet meer redden, dus je hebt pech.

Ik had nog ruim een half uur, hij moest alleen m’n foto erop plakken en een stempeltje zetten. Meneer had blijkbaar zijn dag niet of hij zag beren op de weg, maar daar stond ik dan. Dat werd ‘m dus niet, dus dan maar de volgende vlucht pakken. Laura gebeld, die bijna kon boarden en gezegd dat ik haar zo snel mogelijk na zou vliegen.

Verkeerde ticket gekocht in alle hectiek

In alle drukte op zoek naar een balie van de vliegmaatschappij om te kijken of zij wat konden regelen. Er was echter geen balie aanwezig, aangezien we vlogen met een goedkope maatschappij. Ook via Twitter niet zo snel reactie, dus dan alvast maar naar huis, want mijn paspoort had ik sowieso nodig.

Laura ging bijna de lucht in, maar via SkyScanner had ik nog snel een ticket kunnen scoren. Ik vloog zo’n anderhalf uur later, met een tussenstop in Dublin, maar je moet wat. Dat ticket kostte zo’n zes tientjes en ik zou ook nog eens op tijd zijn voor de comedyshow. Een rechtstreekse vlucht was ook nog mogelijk, maar kostte direct 120 euro. Met een goedkope citytrip in het achterhoofd vond ik dat wat te gek, dus blij: problem solved.

Ik zou gewoon een paar uurtjes later in Liverpool arriveren wat me helaas 60 euro en een treinritje zou kosten. Ticket geboekt, Laura de lucht in en Colin die alvast even zou inchecken. Wat bleek, ik had in alle drukte een ticket gekocht voor een paar dagen later. SkyScanner stond op een of andere manier niet op de juiste dag, maar dat had ik niet gezien. Contact opnemen met die luchtvaartmaatschappij, online een aanpassing doen of annuleren voor geld terug, ook dat was er allemaal niet bij.

De enige optie die nog over was, was om alsnog een rechtstreekse vlucht te boeken voor zo’n 120 euro of gewoon helemaal niet meer gaan. Dat laatste heb ik niet eens overwogen dus ik heb het laatste rechtstreekse ticket toch maar gekocht. Thuis gedoucht, paspoort gepakt een uurtje gewacht en weer richting Schiphol gegaan. Laura had onze prachtige ‘cube’ al betrokken, waarover later meer en ik kwam vroeg in de avond aan in Liverpool.

In een race tegen de klok ben ik direct naar het centrum gebust voor de comedyshow. Ik kwam vijf minuten voor het begin binnen en een verkoelend drankje had Laura al voor me besteld. Oja, die prachtige pasfoto’s, die hangen nog steeds op de koelkast, samen met onze collectie van magneten.