Gelato Artigianale Famiglia Peschiera: supersnel ijs eten in Sirmione, Italië

Hoewel je rond het Gardameer in Italië vaak vooral goed kunt vertoeven dankzij de warme zomerzon, waren wij op een semi-warme maar vooral heel windy dag op pad gegaan. We wilden graag eens kijken op het schiereiland Sirmione, een charmant plaatsje met een geweldig uitzicht. En: geweldig ijs, zo bleek toen we het proefden in ijssalon Gelato Artigianale dal 1988 Famiglia Peschiera. 

Een sample bleek niet genoeg, we wilden meer. Een ambitieus plan dat enerzijds werd gevoed door een rammelende maag: we hadden al kilometers gelopen zonder een hap te hebben gegeten. Anderzijds waren er zoveel smaken om uit te kiezen, dat we het absoluut niet bij dat ene sample wilden houden. Er waren echter twee dingen waar mijn vriendinnen en ik geen rekening mee hadden gehouden: de bollen zijn gigantisch en ze smelten al als je er naar kijkt.

Een ijsje op schiereiland Sirmione

Het leek ons een goed idee om met ons ijsje (chocolade – after eight in een cup voor mij) even te eten bij de aanlegplaats van de plaatselijke veerboot. We waren namelijk op het schiereiland Sirmione. Een prachtige plek waaraan ik nog zeker een blog aan zal besteden, maar dat is voor later. Na zoveel te hebben gewandeld en gekke fotoposes te hebben gedaan, dachten we: als we hier nou even gelato (ijs) halen, wandelen we naar de aanlegplaats (lees: 50 meter). 

Hoewel het niet eens zo warm was, merkte ik na tien meter lopen al dat er iets nattigs langs mijn vingers naar beneden liep. Al gauw zag ik de ene na de andere groene ijsstroom afgewisseld zien worden met donkerbruin. Om te zorgen dat het ijs niet op mijn zomerjurk zou belanden, liep ik als een ninja al liggend aan mijn vingers over een enorm plein. Gelukkig had ik al bedacht dat ik mijn haar vast moest doen, want dat was met die flinke wind geheid gedoopt in chocolade-ijs. 

Italiaans ijs: overal

Eenmaal aangekomen bij een bankje bij het meer hebben mijn vriendinnen en ik geen woord gewisseld. We waren alledrie veel te druk bezig met het redden van ons ijsje. De foto liegt er niet om: het was een gevecht wat we niet konden winnen. De hele grond was bezaaid met goddelijke, romige druppels ijs. Evenals onze handen, benen en in sommige gevallen – ja hoor, ik zeg het gewoon – onze gezichten. 

Het ijs was heerlijk, maar de snelheid waarmee het begon te smelten was ongekend. Ik snap nog steeds niet hoe het kan dat het zo snel smolt, want zo heet was het nou ook alweer niet, maar goed, het was dus wel dooreten geblazen. Dat is ergens wel jammer, want de bollen zijn enorm, dus je wil eigenlijk even je tijd nemen om er rustig van te genieten. Aan de andere kant was het ijs heerlijk, het lekken eigenlijk wel hilarisch en de omgeving natuurlijk prachtig. Plus: je bent niet in Italië geweest zonder een goede bol gelato te hebben genoten.