Colmar: alsof je in het dorp uit Belle & het Beest loopt

Mijn laatste reis dit jaar was naar Italië. Hoewel zelfs reizen binnen Europa -en zelfs binnen Nederland- op dit moment een redelijk onmogelijke opgave lijkt, ben ik erg blij om na de zomer naar Italië te zijn geweest. Zeker omdat we op de heen- en de terugweg een overnachting hadden in Frankrijk, waardoor we in Colmar eindigden.

Ik ben bij de trap van Pretty Woman geweest, bij het Star Wars-dorp Mos Espa en op de plek waar die spannende scène uit A View To Kill werd gefilmd. Hoewel ik nooit specifiek op reis ga om een locatie te bezoeken uit een mooie film, vind ik het wel altijd leuk om op te zoeken of ik misschien net een andere straat in kan lopen om toch wél die achtergrond uit de film te zien. 

Colmar, Frankrijk

Hoewel het plaatsje Colmar in de Franse Elzas niet het dorp is waarop Belle en het Beest -mijn favoriete film aller tijden- is gebaseerd, heeft het er wel veel van weg. Het voelt bijna alsof je in een openluchtmuseum loopt wanneer je je begeeft in het bijzondere centrum van Colmar. De huisjes zijn enorm schattig en doen denken aan de middeleeuwen. De panden hebben vaak imposante uithangborden die best opvallen op de pastelgekleurde woningen en winkels.

Ik kreeg er heel erg de behoefte door om ‘Daar gaat de bakker met zijn brood als altijd, hij raakt het kwijt al is het oud!” te zingen, gevolgd door een hysterisch “Bonjour!”, precies zoals in één van de openingsscenes van Belle en het Beest. Nu kan ik me sowieso altijd goed identificeren met Belle, dus ik barst in mijn hoofd regelmatig in zingen uit, ook als ik niet in Colmar ben. Echter heeft Colmar zoveel weg van het dorp uit de film, dat je je bijna niet kunt voorstellen dat er dus een ander dorpje in de Elzas is dat nóg meer op dat uit de Disney-klassieker lijkt.

De Elzas: Frans of Duits?

Wat ik altijd wel apart vind, is wanneer je in een land bent dat een heel uitgesproken taal en ja, vooroordelen heeft, maar je dan ineens in een gebied staat dat net een ander land lijkt. Ik weet in Brussel nooit welke taal ik tegen mensen moet praten, om maar een voorbeeld te geven. Dat is in dit plaatsje ook het geval. Het mag dan heel Frans zijn: het heeft heel veel Duitse invloeden. Vandaar dat mijn vriendinnen en ik in een typisch Duits eettentjes eindigden na onze korte wandeling in de bijzondere stad.

Mijn ene vriendin wil altijd Flammkuchen als ze de kans heeft en ik vond dat rösti wel goed paste in een restaurant als dat waar we zaten. We waren neergestreken in brasserie Schwendi, dat ook bekend staat om zijn rösti. Het is natuurlijk enorm toeristisch en je hoeft er ook geen geweldige service te verwachten, maar het is wel snel en het eten is lekker. Het enige wat ik jammer vind is dat er erg veel ui in alles zit, maar dat ligt aan mij. Nederlanders zijn vaak juist dol op ui in alles, net als Duitsers blijkbaar. Ik ben niet zo’n Nederlander.

Restaurant Schwendi

Schwendi in Colmar lijkt echt een soort bierstub en dat is wel hilarisch. Ik kreeg er in ieder geval zin van om mijn snowboardbroek aan te trekken, warme chocomel te bestellen en te praten over hoe de laatste run van de piste was. Alsof elk moment een snowboardleraar kon binnenlopen om ons te roepen dat de les weer verder ging. Het was ingewikkeld: van een Franse Belle & het Beest-wereld naar een soort Oostenrijks pisterestaurantje.

De prijzen waren overigens gelukkig iets beter dan die van het gemiddelde pistetentje. Je betaalt iets van 9 euro voor een Flammkuchen en ik geloof dat mijn rösti iets meer dan een tientje was. Het is geen gigantische maaltijd, maar de heftige aardappel, room en ui weten altijd te zorgen voor een lekker vol gevoel. Uiteindelijk zijn we enigszins verwonderd -het blijft bijzonder om in een soort filmdecor te lopen- weer naar huis gegaan en hebben we lekker gegeten bij Schwendi. En “Bonjour!” klonk toen het al ver ‘Bonne nuit!” had moeten zijn, nog door in mijn hoofd.