Paastip voor geeky Japan-gangers: Disneyland Tokio

Bovenaan op mijn bucketlist prijkt al enige tijd “alle Disneylands van de wereld bezoeken”. Ik heb alleen nog Disneyland Hongkong te gaan. De laatste Disneyland waar ik was, dat was die in Tokio. Het was twee jaar geleden en ik was daar in de paastijd. Vandaar dat ik er nu weer aan moet denken: als ik paaseieren zie, dan denk ik meteen aan de Disney-varianten daarop.

Dat is namelijk wat ze doen in Disneyland Tokio als het Pasen wordt: dan liggen er door het hele park heen allemaal Disney-helden verspreid in ei-vorm. Ik vind het een van de leukste periodes in Disneyland, want de eieren passen heel goed in het park. Ik vind altijd dat de andere feestelijkheden het park iets teveel overnemen, zoals Halloween bijvoorbeeld. Maar de pastelkleuren van Pasen passen heel goed bij lichtroze kastelen en andere prinsessen-aangelegenheden.

Ghibli versus Disney

Tijdens onze rondreis door Japan was ik met mijn ouders, maar die kunnen Disney-parken niet zo waarderen. Ik wilde eigenlijk ook naar het Ghibli-museum/park, maar dat ging qua tijd en kaartjes niet lukken. Dus vertrok ik een dagje in mijn eentje naar Disneyland Tokio en ik had een geweldige tijd. Niet in de eerste plaats omdat ik als enorme blanke vrouw nogal opval tussen de Japanners, en mensen zien dat ik alleen ben: vaak kreeg ik dan van mensen zomaar fastpasses voor bepaalde attracties, omdat zij die met hun groep niet konden laten werken. Supertof, ik heb zo’n beetje het hele park kunnen doen in een dag. Overigens heb ik het Sea Park wel overgeslagen, ik ben alleen naar het klassieke park geweest -je moet toch iets overhouden voor de tweede en derde positie van de bucketlist he? 😉 – Bovendien is het ook niet mogelijk om te parkhoppen met een eendaagsticket.

Het is grappig om de Japanners interactie te zien hebben met de figuren in het park, en sowieso zijn Japanse kinderen de allerschattigste kids op de wereld, dus ik heb me kostelijk vermaakt hoewel ik in mijn eentje was. Lekker een boekje lezen in de rij (internetten is er niet bij: er is geen Wifi in Disneyland), of wat Netflix kijken, foto’s maken, genieten van de attracties en dus proberen om al die grappige paaseieren te spotten. Ik had toen in de Pokémon-winkel een superschattig paasei-tasje van Pikachu gekocht, dus ik paste er toch nog een beetje bij.

Bucketlistdingetje

Ik heb er trouwens toch nog wel even aan getwijfeld hoor: is het niet zonde om naar zo’n ver-Amerikaniseerd iets te gaan terwijl je in je favoriete land ter wereld bent? Maar ik vond mijn bucketlist ook belangrijk, en na twee weken in Japan te hebben rondgehobbeld met een groep vond ik het ook wel fijn om even alleen op pad te zijn. Bovendien is het juist leuk om te zien hoe er toch nog een heleboel Japanse gebruiken in zo’n park te vinden zijn. Hoe netjes mensen in de rij staan bijvoorbeeld.

Ook vond ik de prijs wel meevallen. Je bent er 60 euro aan kwijt, ongeveer gelijk aan Disneyland Parijs, terwijl een ticket in Anaheim volgens mij wel 100 euro is. 60 euro is veel geld hoor, maar in Japan is alles aanzienlijk duurder, dus relatief gezien is de prijs van Disneyland dan een soort meevaller. Het is ook heel makkelijk te bereiken met het openbaar vervoer. Ik was zelfs verbaasd hoe snel we er waren: het park ligt echt in de stad. En zelfs als je dat even niet zo goed weet: volg gewoon de mensen met de Minnie Mouse-oortjes en de plastic popcorn-bekers, die heel populair zijn in het pretpark.

Vuurwerk

Wat ik erg mooi vond, dat was het vuurwerk aan het einde van de dag. Dat is natuurlijk heel standaard in Disney, maar ik krijg er altijd een brok in mijn keel van (wat mijn stoere manier is om te zeggen dat ik er eigenlijk keihard bij heb staan huilen). In tegenstelling tot de Westerse wereld, waar iedereen constant met zijn mobiel alles filmt en kinderen op zijn schouders zet en totaal geen rekening houdt met een ander, kun je in Japan alles hartstikke goed zien. Zo’n beetje iedereen is daar netjes, is daar van het moment aan het genieten, en dat is een geweldig iets om de dag mee af te sluiten.

Ik bewaar trouwens even het leukste voor het laatste, want dat is Splash Mountain. Dat is volgens mij de enige attractie met een Singlerider-lane, waar je in kunt staan als je solo geniet van het park. Ik moest met drie superschattige schoolkinderen in de ride en ze waren helemaal blij dat ze hun Engels op me konden gebruiken, we hebben enorm gelachen met zijn allen, het was heel erg koddig. Ze zeiden aan het einde zelfs: thank you so much. Alsof ik hen een dienst had bewezen: ik was gewoon blij dat ik bij ze in het bootje plaats mocht nemen, als zomaar een vreemde. 🙂

Bij twijfel: doen

Wat ik hier allemaal maar mee wil zeggen, dat is dat je bij twijfel gewoon moet gaan. Sowieso is een van mijn levensmotto’s: bij twijfel, doen. Maar in dit geval is het een groot succes voor me gebleken. Ik had het niet willen missen, ik voelde me helemaal niet mega-ongemakkelijk omdat ik alleen was en overal bovenuit stak: ik koester enorm warme herinneringen aan mijn tijd in het park. Ik dacht nog dat ik wel eerder weg zou gaan omdat ik heus niet een hele dag nodig had in het park, maar uiteindelijk ben ik erg blij dat ik me tot het einde heb vermaakt en ook nog die epische vuurwerkshow heb meegemaakt. Al was het hoogtepunt dus dat boomstammetje met die lachende kiddies: zo kawaii!