Afdingen in het buitenland? I love it!

In Nederland doe ik het bijna nooit, alhoewel ik wel mee moest met m’n moeder naar de garage; “om te kijken voor een nieuwe auto”. Ik heb het over onderhandelen en afdingen. Er is inmiddels een mooie auto besteld voor een hele mooie prijs, maar daarover zal ik niet te ver uitwijden hier. In het buitenland vind ik het nog wat chiller dat afdingen, wat jij?

Laura en ik zijn samen, maar uiteraard ook zonder elkaar, in vele landen geweest en je koopt daar natuurlijk van alles. Je eet in restaurants of haalt streetfood, je koopt wat souvenirs, een leuk shirtje of kiest voor een taxiritje naar een leuke bezienswaardigheid. Daarbij is altijd geld gemoeid, maar of je altijd de gevraagde prijs moet betalen, dat denk ik zeker niet.

Afdingen op je pak melk in een Finse supermarkt is niet echt te doen natuurlijk en het ligt dan ook aan het land waar je naartoe gaat, maar afdingen is in heel veel landen normaal. Zo zijn Laura en ik onder andere in Thailand geweest, waar dat er gewoon bij hoort en ook in bijvoorbeeld Tunesie is dat aan de orde van de dag.

Afdingen in Nederland doe ik nooit…
Zoals ik al zei doe ik het in Nederland eigenlijk nooit, terwijl het niet eens heel gek is volgens horen zeggen. Een wasmachine bij een grote witgoedhandel voor wat tientjes minder moet geen probleem zijn. Terwijl ik dit type bedenk ik trouwens dat ik nog wel heb onderhandeld bij de aankoop van onze nieuwe bank, hmm misschien doe ik het toch vaker dan gedacht.

Dat terzijde: een land waar het vrij normaal is om af te dingen is mijn speelterrein. Een armbandje voor 10 Baht, dat ga ik natuurlijk niet kopen, maar proberen er twee te kopen voor 4 Baht en dat voor elkaar krijgen. Ja, dat voelt als een kleine overwinning. Als iemand ja zegt, dan wordt er nog steeds een prima winst gemaakt denk ik altijd maar. En… je zegt zelf ja.

Naast Thailand was dat ook heerlijk om te doen in onder andere Tunesie. Een stuk verse nougat in de medina aanschaffen voor 15 Dinar, dat dacht ik niet natuurlijk. Maar er 6 voor betalen en nog een extra stukje mogen proeven; c’est bon, mon ami! Ik vind het altijd een spel en altijd wel leuk om te kijken hoe ver ik kan gaan, alhoewel ik dan ook weer niet altijd het onderste uit de kan probeer te halen, dat is toch wat te.

Laura is er nooit zo van, althans dat denkt ze. Maar nee; “dat kan ik niet”, dus dan probeer ik vaak maar wat te fixen. Het is dan wel weer leuk om te horen vanuit een winkeltje tien meter verderop; “Colin, kun je even komen, ik wil wat kopen” om dan met succes wat van de prijs te snoepen, waardoor wij, maar ook de verkoper blij is.