De eerste keer dat ik in Levi was, deden we een dag aan dierensafari’s: we gingen in een slee met rendieren ervoor om vervolgens te eindigen in een slee met huskies ervoor. Ik heb me toen rotgelachen om die lompe rendieren, maar ook genoten van de huskietocht. Het enige wat jammer was, dat was dat je niet zelf mocht sturen en dat de huskies enorm, euh, stonken. Niet zoals mensen zeggen dat honden stinken (waar ik het maar zelden mee eens ben trouwens), maar ze roken echt naar poep. Meh. Gelukkig kan dat ook anders, zo leerde ik toen we vorige maand in Levi een huskytocht deden met Tundra Huskies.
Toen we op Kittala airport aankwamen, werden we met een bus van Scanbrit of Tui ofzo opgehaald, waar we meteen een envelopje kregen met toeristische dingen om te gaan doen. Daar kostte een huskytocht volgens mij 120 euro: een enorm hoog bedrag voor een ervaring die waarschijnlijk maar een half uur tot een uur duurt (het sleetochtje dan). We besloten dus even om op internet te kijken of dat niet goedkoper kon.
Dat kon gelukkig. Voor 80 euro per persoon konden we bij Tundra Huskies terecht, waarbij je netjes werd opgehaald bij de plaatselijke VVV van Levi, en weer werd teruggebracht. Bovendien waren er ook rendieren en kreeg je nog een worst met het bekende (en heerlijke) Levi bessensap. Klonk wel als de gemiddelde duurdere hondentocht en ik zag verder online ook wel dat deze mensen wel goed voor hun beesten zijn; dat is ook wel belangrijk. Kijk, ze houden die honden niet in huis, want dat is een beetje gek als je er een stuk of 80 hebt, maar huskies zijn ook niet echt huishonden, die werken prima in roedels, lekker buiten met zijn allen.
Opgehaald bij de VVV
We werden de afgesproken dag (via de mail trouwens, werkt prima) opgehaald bij de VVV, samen met wat andere mensen waarmee we gezellig hebben gepraat, en kwamen toen na een kwartiertje rijden aan bij de locatie. Ik verwachtte nogal in een chaos te belanden waar alles naar poep rook, maar dat bleek niet het geval. Je zag natuurlijk wel wat gele plasjes in de sneeuw, maar ik vond het verder een nette bedoening.
Het grappige was dat de eigenaar eerst heel enthousiast uitlegde hoe de slee werkt, terwijl je eigenlijk alleen maar naar die honden wil kijken. Toch was opletten wel essentieel: je mocht de slee namelijk zelf besturen, waarbij op de helft dan een wissel was. Dat was best spannend, want die honden willen dus heel erg graag rennen, dus die blijven gewoon lekker aan je sjorren, als je ook maar een beetje de haken uit de sneeuw haalt (remmen gaat namelijk via een soort metalen hendel waarop je dan met je ene been staat, en wil je helemaal tot stilstand komen dan moet je met beide benen op de hendel staan).
Nou, zodra de honden voor de sledes werden gezet, werd er meteen al flink geloeid, geblafd en gesrpongen: alsof ze allemaal riepen: yay, we mogen weer! Het is echt heel leuk om dat enthousiasme van die beestjes te zien. Ik nam plaats in de soort ligstoel van de slee, terwijl Colin (want mannen moesten eerst…) achter de slee ging staan. De honden begonnen meteen al te rennen en we gingen netjes achter de persoon voor ons aan. Heel bijzonder is de route niet: het is een rondje over een besneeuwde vlakte (waarschijnlijk een bevroren meer) en daar ben je in een kwartiertje echt wel mee klaar.
Bevroren wimpers
Onderweg wilde ik graag foto’s maken, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Ten eerste lig je ingepakt in zo’n slee, dus dan moet je je wanten uit, je telefoon uit je zak grissen en dan is het ook nog zo’n beetje -30 tegen je handen aan bij het maken van een foto. Brr! Al gauw bevroren mijn wimpers helemaal en de bril van Colin maakte het hem geloof ik ook niet al te makkelijk. Maar die honden? Die hadden nergens last van, die renden rond alsof ze het een zomerse dag was. Ik moest er ook keihard om lachen, die gekke vrolijke beesten, die geweldig mooie omgeving en die stoere man die onze slee aan het besturen was.
Oke, het feit dat we wel gingen wisselen en ik ook mocht, dat hielp ook wel mee met het enthousiasme: het is gewoon een heel andere beleving als je zelf hebt gestuurd, zonder verdere begeleider (behalve dan helemaal vooraan). Bij de wissel stond dan zijn vrouw klaar om je te instrueren hoe dat ook alweer moest, want ja, als je je voet van de hendel haalt, dan schieten die honden zo weg zonder jou. Het was al met al echt een vrolijke, grappige ervaring, en veel beter dan mijn eerste huskytocht. Niet dat daar veel mee mis was, maar het was wat minder memorabel door de luchten en de passiviteit ervan.
Finse worst
Na de tocht zijn we in het hutje lekker gaan hangen, waar we koffie en bessensap kregen, maar ook een worst konden warmen op het vuur. Dat is nogal een ding in Finland, worsten warmen, maar daar komen we nog wel een keer op terug. Daarna mochten we even knuffelen met een paar huskies en konden we de rendieren voeren. Colin vond het stom dat de twee rendieren die er lopen werden geadverteerd als een rendierfarm, maar ik was veel te verliefd op die beestjes om me daar druk om te maken. Twee is prima, het voeren was heel grappig, ze eten uit je hand en smikkelen razendsnel alles op.
Het knuffelen met de huskies was ook fijn, dat wil je namelijk graag als ze net hard voor je hebben gewerkt. Het is sowieso een fijn bedrijfje, Tundra Huskies: de mensen runnen hun organisatie met liefde, dat zie je. Ze kiezen volgens mij voor dat knuffelmoment wel een paar huskies uit die wat knuffeliger zijn of meer kunnen hebben dan de fellere types, maar dat is prima. Hun vacht is hard en dik, dus superzacht knuffelen is het niet, maar het is wel heel gezellig om nog even een beetje upclose and personal met zo’n bijzonder dier te zijn. En ja, Colin met zo’n husky zien knuffelen, is toch ook wel heel hartverwarmend daar in dat koude Lapland. Aaww…
Reislist 