Olifanten en toeristen zijn geen goede combo

Het was 2006 en ik was 18 jaar en voor het eerst ging ik met mijn ouders op een verre reis, zonder dat mijn broer mee was. Waarom hij niet mee ging, weet ik niet meer, maar ik vond het best bijzonder om alleen met mijn ouders weg te gaan. Helemaal omdat ik voor het eerst Azië zou gaan betreden.

Volgens mij heb ik me totaal niet voorbereid op de vakantie, op het aanschaffen van de nodige buitensportgear na. We gingen met Shoestring en deden de reis Thailand on a Shoestring, dat weet ik wel. Dat weet ik zelfs heel goed, want ik aas al sinds die reis op een volgende Shoestring-reis. Ik weet niet in hoeverre het nog steeds zo is, maar Shoestring had destijds echt avontuurlijke groepsreizen.

Zo waren wij in de buurt van Chiang Mai toen we in een van de vele nationaal parken in die omgeving zouden verblijven bij een stam die daar in de bossen woonde. We moesten ons er eerst een weg naartoe banen, in de regen, door de rimboe, waar enorme geel-zwarte spinnen ons al vrolijk begroetten. Het was voor mij destijds een hele eyeopener, om zo heerlijk in de tropische natuurlijk rond te banjeren. Hoewel, ik zal het mijn ouders ongetwijfeld ook best moeilijk hebben gemaakt toen ik het einde in mijn benen begon te krijgen na al het omhoog wandelen.

Hoe en wat weet ik niet meer precies, maar we kwamen tijdens onze wandeling bij een soort olifantenopvanglocatie terecht. Volgens het programma zouden we daar plaatsnemen op de rug van een olifant. Ik weet nog goed dat ik best onder de indruk was van de enorme stellage die er stond om te zorgen dat je goed op de olifant kwam te zitten. Er zijn natuurlijk van die zetels op de rug bevestigd, maar ik was toen aanzienlijk lichter en ik mocht ook achter zijn oren zitten.

Het was een hele ervaring. Ik ben gek op dieren en ik vond het heel bizar om op zo’n enorme kolos te zitten, maar ik had er ook een dubbel gevoel bij. De verzorgers waren niet op hun allervriendelijkst tegen deze mooie dieren en op een gegeven moment begon mijn olifant ook wat te grommen tegen zijn buurman. Al met al leken ze niet zo heel vrolijk en ik was ergens wel blij dat ik weer op de grond stond. Dit zou ik nooit meer doen.

In 2006 was het allemaal nog redelijk normaal dat er in Thailand overal vastgeketende of rijdbare olifanten stonden, maar ik merk dat dat vandaag de dag toch heel anders zit. Daar ben ik blij om. Ik vind het nog steeds jammer dat ik destijds niet van te voren heb bedacht dat olifant rijden misschien niet het allerdiervriendelijkste idee was. Maar het is natuurlijk altijd moeilijk: enerzijds houd je van dieren en wil je zo dichtbij mogelijk zijn, maar anderzijds weet je in je hart dat het voor dieren toch het allerbeste is als je ze gewoon met rust laat.

Ik ben dan ook blij dat reisorganisaties allemaal hebben besloten dat de olifant als rijdier niet geaccepteerd is, zeker niet als toeristentrekpleister. Hoewel het enerzijds gek is dat je bijvoorbeeld in Bangkok allemaal souvenirs en decoratieve objecten ziet met olifanten, is het ook heel erg fijn dat je zo’n kolos daar niet zomaar op straat tegenkomt. Daar horen ze gewoon niet.