“Brake, brake!” De Italiaanse skileraar in een mini-plaatsje in Noorwegen deed zijn best me bij te houden en te roepen dat ik ook af en toe moest remmen. Hij wist niet dat ik nogal haast had om te leren skiën, omdat ik eigenlijk wilde snowboarden. Mijn ouders vonden dat skiën een goede start was om wat meer gevoel voor de sneeuw te krijgen, maar dat gevoel was er in een fractie van een seconde.
Niet eens zozeer omdat ik enorm sportief ben, want dat ben ik niet. Het Noorse landschap is simpelweg zo mooi. Vanaf het eerste moment dat je uit het vliegtuig stapt en je neushaartjes aan elkaar vastvriezen van de kou tot het uitzicht op een bergtop vol besneeuwde dennenbomen: alles is er zo rustig en mooi. Noorwegen wordt vaak bekritiseerd omdat alcohol (en eigenlijk sowieso het leven) er erg duur is. Dat is ook zo, maar je krijgt er wel een heel andere wintersport van dan als je naar Tirol gaat.
Van skiën naar snowboarden
Niet dat ik trouwens heel goed ben in skiën hoor, maar ik vond het simpelweg heel erg tof om te doen. Een jaar later gingen we met het gezin naar Birkebeiner Bakken Sjusjøen in Noorwegen. Hoewel ik skiën geweldig vond, wist ik dat ik toch een stapje verder wilde: ik wilde snowboarden. Gelukkig ging mijn beste vriendin van toen met haar familie naar Au in Oostenrijk, en mocht ik aanhaken. Meteen een week snowboardles en ik wist het: dit was moeilijk, maar ik wilde dit leren.
Uiteindelijk gingen we naar Noorwegen, Zweden, Zwitserland, Oostenrijk en Frankrijk. Ik ben enorm verwend wat dat betreft. Het was geweldig om elk jaar weer naar zo’n fijne week in de kou te kunnen uitkijken, maar dat weekje in de kou is wel heel anders als je naar Tirol of Frankrijk gaat. Het wintersportleven is er anders, de cultuur is er anders en daardoor is je vakantie heel anders. In Scandinavië heb je het gevoel dat je in de middle of nowhere bent, ook als je gewoon op een geprepareerde piste boardt. In Frankrijk en Oostenrijk is er ook heel erg een eet- en drinkcultuur, waardoor je veel vaker op een terras eindigt.
Een houten blokhut
Nu vind ik dat ook heerlijk hoor, helemaal omdat daar ook echt het zonnetje in je gezicht schijnt, maar eigenlijk ben ik niet zo’n vreselijke party-animal op wintersport: ik wil gewoon lekker een Baileys drinken in de houten blokhut en dan misschien heel oudbollig een gezelschapsspel doen of een film kijken en dan lekker slapen om de volgende dag weer vroeg op het board te staan. Lekker rustig aan en veel slapen. Heer-lijk.
Misschien ligt dat ook aan het gezelschap waarin ik me bevind: met familie doe je toch vaak wat meer rustig aan en gezellig, terwijl je met vrienden vaak wat meer uitgaat, meer drinkt en jezelf eerder uitput dan juist bijkomt. Nogmaals, dat heeft ook wel iets bijzonders, maar ik ben toch iets meer gewend aan het wat rustigere (en voor velen waarschijnlijk te rustige) Noorwegen, waar je een ijspegel van je huisje afbreekt om je Baileys mee te roeren.
Het ligt aan mij
Het ligt waarschijnlijk ook aan mezelf: ik voel me meer verplicht tot het feesten als ik op een plek ben waar dat ook mogelijk is. Je ziet er reclames voor en vaak wint het nieuwsgierige aagje het dan van me. Ik heb topavonden gehad in Val Thorens en in Zwitserland. Toch ben ik het meest in mijn nopjes van een wat wolligere trip naar het hoge Noorden. Dat is aanzienlijk duurder, maar brengt me een heleboel rust die ik mezelf anders maar moeilijk kan gunnen.
Reislist 
Een gedachte over “Wintersport: waarom ik Scandinavië verkies boven Tirol”