Opwarmen op de Finse piste betekent worst en gezelligheid

Onze meest recente reis was naar Finland, waarover al enkele blogs zijn verschenen op Reislist. Naast allerlei excursies hebben we daar ook tientallen runs gedaan op onze snowboards, heerlijk genietend van de frisse lucht, prachtige vergezichten en mooie pistes. Koud was het uiteraard wel en als je dan een paar uurtjes buiten was met -25 graden Celsius, was even opwarmen een goed idee. Dat opwarmen kon op een hele bijzondere plaats: warmtehutjes op de piste.

Op de verschillende pistes zijn hier en daar houten blokhutjes te vinden, waar een heerlijk kampvuurtje wordt gestookt en waar je dus even heerlijk kunt opwarmen. De eerste keer dat we binnenkwamen was er weinig volk binnen, dus we konden heerlijk even relaxen. Een spitsmuisje kwam ons nog begroeten, met haar zalige snoetje. De volgende ronde zat er een groep Finnen van onze leeftijd, maar die waren teveel met zichzelf bezig om gezellig sociaal te doen. Geen probleem natuurlijk, even genieten van de onbegrijpbare taal, terwijl je iets kunt opwarmen heeft ook wel wat.

Worsten, pizza’s en Mintu

Een dag later troffen we ook een groep uit Finland, maar dat was een hele andere setting. Muziek stond aan op de achtergrond, er werd gelachen en we zaten daar heerlijk in het Engels te babbelen over van alles en nog wat. Er hingen wel wat metalen spiezen aan de muur, maar goed nagedacht hadden we daar niet over. Die Finnen echter wel, want al gauw gingen de rugzakken open en kwam er van allerlei voedsel en drinken ‘op tafel’. Worsten werden gebakken boven het vuur en ook een minipizza kwam ten tonele. Daarbij werd ook een enkel biertje gedronken of een slokje uit een kleine fles. Ook wij kregen dat aangeboden, Mintu it was. Deze alcoholische versnapering laat je ook wel warm worden, niet alleen door de mintsmaak, maar ook door het percentage van 50%. Dat terzijde ging het om een slokje natuurlijk, ons bezatten is zeker niet iets voor op de piste.

Een heerlijk uurtje gezeten daar, opgewarmd, wat contacten opgedaan en weer door met snowboarden. Wel wisten we wat we die middag gingen doen, want nu hadden we we een worst kunnen bietsen, maar morgen misschien niet. De supermarkt it was en het was ons al opgevallen dat het assortiment aan worsten daar echt immens groot was. Van kip tot rundvlees en van vegetarisch tot familieverpakkingen, waar de Amerikanen nog hun wenkbrauwen bij fronsen. Al met al hebben we nog twee dagen een worstje kunnen bakken boven het kampvuur en ook een minipizza heb ik daar heerlijk in een warmtehut nog zitten verorberen. Even chillen in zo’n hut betekende niet alleen warm worden en wat eten, maar ook wat connecten met mensen, want ook wij hebben wat eten kunnen delen, onder andere met wat Nederlanders en een Noors gezin.